o zielonym smoothie

- Mam dość lata - siedzimy w jednej z naszych ulubionych bełchatowskich kawiarni popijając super świeży koktajl ze szpinaku, avocado, mango i - chuj wie czego jeszcze - całość smakuje obrzydliwie, jednak nie zwracam na to najmniejszej uwagi. Karola obrała sobie za cel życiowy zmienić nawyki żywieniowe, w co zostałam niefortunnie wciągnięta jako jej współlokatorka. - Lato jest nudne... trafia cię szlag gdy siedzisz w klimatyzowanym biurze, w spódnicy do kolan i pięknych sandałkach. Odmarzają ci palce za każdym razem, kiedy jakiś narwaniec zabierze pilot do klimatyzacji i zniży na piętnaście stopni. Trafia cię szlag, jak tylko wyjdziesz, bo nagle z syberyjskich mrozów przechodzisz w tropikalne upały, gdy stoisz w korku ciągnącym się przez cały Bełchatów. - Bierze ostatni łyk zielonego smoothie i odstawia szklankę z niezbyt zadowoloną miną. - W dodatku przychodzą ci do głowy zjebane pomysły odchudzania się, bo twój facet zrobił ci niespodziankę wycieczką w jakiejś jeszcze bardziej wkurwiające upałem strony...

- Lepsze Malediwy niż Bełchatów - kwituje i odpalam papierosa wygodniej rozsiadając się na metalowym krześle, które wbija mi się w tyłek. Nie narzekam jednak ani trochę, bo ewidentnie Karolina potrzebuje skupienia całej uwagi na swojej podróży marzeń, którą głośno uważa za niepotrzebne tracenie damianowych pieniędzy. Prawdą, której nikt głośno nie mówi, jest fakt, że Karola marzyła o Malediwach odkąd zobaczyła zdjęcie gdzieś w katalogu podróżniczym, jednak nie chciała wyjść na matronę co doi swojego chłopaka z pieniędzy. 

Karola kontynuuje wywody biorąc łyk mojego napoju i choć krzywi się, to twierdzi, że przecież to takie zdrowe i dobre dla cery. A w dodatku zostały jej trzy dni i osiem kilo. Instagram nie będzie zadowolony z tego, jak wyjdzie na zdjęciach. Przytakuję, bo sama nie do końca wiem na czym polega owa aplikacja w telefonie, na której punkcie oszalał cały świat. Moja przyjaciółka dba jednak o każdy detal na zdjęciu, podpisuje je milionem hasztagów - coby było więcej followersów - a ja tylko grzecznie pozuję, bądź cykam fotkę za fotką kiedy dostaję taki rozkaz. Ugodowy ze mnie człowiek: robię i pozuję do zdjęć, pijam zielone smoothie, zaakceptowałam kadzidełka w mieszkaniu i jej wstrętnego kota. Brawo Aleks, jeszcze trochę a świadkowie Jehowy zaciągną cię w swoje kręgi, bo asertywniejszy jest już zwierzak twojej przyjaciółki. 

Nie zwracam uwagi, gdy obok naszego stolika przechodzi dwóch wysokich mężczyzn pogrążonych w rozmowie. Nikt szczególny, ludzie jakich tysiące. Delikatnie przesuwam zdrowy napój w stronę Karoliny, bo i wypić to szkoda, jak i wylać piętnaście złotych - a jej najwyraźniej smakuje. I o ile ja nie zwracam uwagi na nic innego niż szklanka i gadanie mojej towarzyszki, o tyle ona milknie i patrzy znacząco w moją stronę. 

- Dobra, spoko, wypiję... - kapituluje i biorę w dłoń szklankę, słomką celując w usta. Karola jednak nie odzywa się ani słowem, robi to za nią ktoś inny...

- Aleks? - momentalnie zastygam niczym posąg Jozefa Pilsudzkiego w nowojorskim Central Parku, gdzie przez ostatnie trzy lata jadałam mrożony jogurt z malinami, głos bowiem jest mi znany i to zbyt dobrze. Liczę do trzech, odwracam się, choć najchętniej schowałabym się pod stolik. 

- Karol... - do chuja wafla. 

- Kopę lat... 

- Trzy, Karolu, dokładnie trzy...

*

Witam po latach! Przywitajcie również trójkąt Karol, Ola, Aleks. Kto pamięta "najprzytulniej" może spodziewać się opowiadania bardzo podobnego, choć aż tylu łez tym razem nie wycisnę, obiecuję! 

Bywajcie zdrów, widzimy się już wkrótce.

Ps. Pozostawiam trochę SPAMU, jak i poczytam trochę waszych wypocin, liczę, że znajdę duuuużo wciągających perełek.